Harder, better, faster, stronger... "Daft Punk: podróż do wnętrza piramidy" Diny Santorelli

Zacznijmy od muzyki...

***

   Daft Punk – legenda muzyki elektronicznej, znana wszystkim z  tego, że członkowie zespołu stylizują się na roboty, ze szczególnie rozpoznawalnymi hełmami, zakrywającymi całe twarze artystów. Ich muzyka znana jest milionom ludzi na całym świecie, zaangażowani są w wiele produkcji filmowych, stworzyli m.in. ścieżkę dźwiękową do filmu Tron: Legacy, współpracowali z wieloma sławnymi ludźmi. Kim tak naprawdę są i jak udało im się odnieść tak wielki sukces? Na to pytanie próbuje odpowiedzieć Dina Santorelli w książce „Daft Punk: podróż do wnętrza piramidy”.

   Za połyskliwymi, robocimi hełmami kryje się dwóch panów: Thomas Bangalter i Guy-Manuel de Homem-Christo. To oni, inspirowani od najmłodszych lat ówczesną klasyką kina i muzyki, stworzyli duet, znany dzisiaj jako Daft Punk. Początki nie były łatwe… a świadczy o tym już sama nazwa zespołu, nie zdobyta przypadkowo. Ich historię, krok po kroku, opisuje książka pani Santorelli, zaczynając od narodzin, przy czym szczegółowo opisano okres w muzyce, w jakim obu panów przyszło na świat, dodając ich młodzieńcze fascynacje, gładko przechodząc do ciekawszej części: początków dwóch młodych francuzów w karierze muzycznej, zmiany, nowe pomysły. Sporo miejsca zajmują opisy poszczególnych albumów, ujęte w sposób dokładny i obiektywny, nie pozostawiający miejsca na pytania: mamy inspiracje, proces twórczy, elementy reklamy, oczekiwania fanów i ich odbiór nowej płyty, tracklistę i utwór po utworze wykonaną analizę pod względem zastosowanych technik i instrumentów. Autorka skupia się najbardziej na ostatniej płycie zespołu, Random Access Memories, i kolejnych gwiazdach, udzielających się na niej.

   Najbardziej podobała mi się opowieść o tym, jak powstała stylistyka robotów, proces kształtowania się charakterystycznych hełmów i historia, którą uzasadnił ich używanie sam zespół, poparta pięknymi zdjęciami. Zdjęcia to też najmocniejszy punkt książki – pokazane sceny z teledysków, koncertów, w tym słynnej piramidy, a ramki opatrzone utrzymanymi w klimacie, neonowo kolorowymi grafikami zdecydowanie cieszą oko.

   Ale nie ma ideałów, a ta książka na pewno nim nie jest. Zacznijmy od samej konstrukcji: na początku mamy rys „dziejowy”, który sam w sobie jest bardzo interesujący, ale zawiera też wiele pobocznych informacji, jak wymieniane i tłumaczone po kolei gatunki i podgatunki muzyczne z tego okresu – to jeszcze ujdzie, dla wyjaśnienia nieobeznanemu w temacie czytelnikowi, gdzie się właśnie znalazł, chociaż fani Daft Punk już raczej się nieco orientują. Ale zdjęcia i opisy zespołów, które grały w tamtym czasie? Nie widzę sensu aż tak rozbudowywać dygresji.

   Druga rzecz, to powtórzenia. Zwykły tekst zwykłym tekstem, a ramki ramkami, ale jeśli czytasz te same słowa i tu i tu, to coś jest nie tak. No i takie niedociągnięcia, jak niespójne tłumaczenia tytułów piosenek, gdy najpierw podaje się jedno (swoją drogą, nie najlepsze), a potem inne. Tu trzeba by było jednak trzymać się jednej wersji, zwłaszcza, jeśli różnica w tłumaczeniu powoduje też zmianę sensu samego tytułu. Kolejna rzecz, to opis piramidy ustawianej na koncertach Daft Punk: w tekście wspomniano, że ma ona „aż” pół metra. Nie wiem, czy to takie aż, ale na zdjęciach wygląda na troszkę większą. Strona USA Today podaje, 

że jej wysokości wynosi 24 stopy, co równałoby się ponad siedmiu metrom. Nie wiem wobec tego, skąd ta połówka.

   Same ramki też nie są pozbawione wad, bo o ile dodawane do nich grafiki są piękne, o tyle nie zawsze rozsądnie zagospodarowano je objętościowo – tekst potrafi zachodzić na jasne części obrazków i staje się przez to niemal nieczytelny, bądź też czarna ramka przechodzi w kolorową grafikę, z wyraźnie zaznaczoną granicą, co się strasznie gryzie, a szczególnie gdy jeszcze pojawia się tam jakaś treść, nijak nie trzymająca się jednego obszaru. Można było postarać się o jakieś łagodne przejście z jednego w drugie.

   Ogółem książka podoba mi się bardzo, ponieważ gładko wprowadza w klimat muzyki duetu Daft Punk, odkrywa symbolikę tekstów, której nie zauważałam zazwyczaj, prowadzi do poznania dalszych dokonań panów, i przede wszystkim raczy czytelnika świetną oprawą wizualną. Inne uczucia może mieć jednak ktoś, kto tajemnice dwóch panów zna na wylot, a zapewne spośród osób, które chciałyby sięgnąć po tę pozycję, wielu właśnie takich będzie – a oni nie znajdą tu zbyt dużo nowej wiedzy.  Są tam elementy, które po prostu pomijałam przy czytaniu, a są to przede wszystkim tracklisty albumów – to dostępne jest wszędzie. Książka wydana jest pięknie, okładka robi wrażenie i, ze swej strony, naprawdę cieszę się, że mogłam się zapoznać z treścią i odświeżyć sobie sympatię do tego zespołu.

Dane ogólne:

Tytuł oryginału: Daft Punk. A Trip Inside the Pyramid

Autor: Dina Santorelli

Wydawnictwo: SQN

Rok wydania polskiego: 2014

Ilość stron: 184

***

Napisy końcowe! (:

Za możliwośc przeczytania ksiażki serdecznie dziękuję Wydawnictwu SQN.

Zdjęcie panów pochodzi ze strony rollingstone.com.